قصد تعرض ابوبكر و عمر بر قبر فاطمه(سلام الله عليها)

فرداي آن شبي كه دختر رسول خدا را دفن كردند،امير المؤمنين علي(عليه السلام)در خانه نشسته بود كه ناگهان يكي از كنيزان سراسيمه وارد خانه شد و گفت:ياعلي!چرا نشسته اي؟ مردم به قبرستان ريخته اند و قصد دارند قبر فاطمه را نبش كنند.امير المؤمنين چون از اين قضيه باخبر شد،خشمگين از خانه خارج شد و آنچنان خشمگين بود كه چشمهايش سرخ شده بود و رگهاي گردن ايشان پر از خون شده بود و قباي زردي بر تن داشت كه اين قبا را در هنگام ناگواري ها مي پوشيد.

حضرت وارد قبرستان شد و مردم گفتند اين علي بن ابي طالب است كه مي آيد در حالي كه سوگند ياد كرده كه اگر يك سنگ از اين قبر جا به جا شود تمام شما را خواهم كشت.

در اين بين عمر(عليه اللعنه) با جمعي از اصاحبش با علي(عليه السلام) رو به رو گشت.

پس عمر گفت:اي ابوالحسن!اين چه كاري است كه انجام داده اي.سوگند به خدا كه قبر فاطمه را نبش مي كنيم و بر او نماز مي خوانيم.

___________________________________________________

1.مروج الذهب، ترجمه ي پاينده ج1ص677

امير المؤمنين دست بر دامن او زد و او را بر زمين كشيد و عمر بر زمين افتاد،آنگاه            علي (عليه السلام)فرمود:«اي پسر سوداي حبشيه!من از حق خود گذشتم از بيم آنكه مردم از دين خارج نگردند.اما من در مورد نبش قبر فاطمه سوگند به خدايي كه جانم در اختيار اوست اگر چنين كني زمين را از خون شما سيراب مي كنم(1) پس چنين نكنيد تا جانتان سالم بماند.(2)

ابوبكر جلو آمد و گفت:تو را به حق رسول خدا و به حق آنكه بالاي عرش است سوگند      مي دهم،عمر را رها كن ما چيزي كه پسند شما نيست انجام نمي دهيم.(3)

آنگاه علي(عليه السلام)عمر را رها كرد و مردم متفرق شدند و از فكر نبش قبر منصرف گرديدند.(4) 

___________________________________________________

1.از كلام امير المؤمنين اينگونه مي توان بر داشت كرد كه حضرت اينقدر از اين ظالمان خواهد كشت و به خاك و خون خواهد كشيد كه زمين از خون آنان سيراب شده و خون آنان را پس زند و بر گرداند و روي زمين مانند مردابي آب،خون ها روي زمين مانده و به درون زمين نفوذ نمي كند.

2.الهدايه الكبري ص180،بحارالانوار ج43ص171،اعيان الشيعهج ج1ص322،علل الشرائع ج1ص189،بحارالانوارج43ص205،عيون المعجزات ص48،بحارالانوارج31ص593

3.علل الشرائع ج1ص189،بحارالانوارج43ص205،الهدايه الكبري ص180،بحارالانوارج43ص171،اعيان الشيعه ج1ص322

4.بيت الاحزان ص256